Öykülerindeki tarzı nedeniyle sık sık Rus yazar Anton Çehov ile karşılaştırılan Munro, 60 yılı aşkın bir süre boyunca, Kanada kırsalındaki yaşama odaklanan kısa öyküleriyle sevilen başyapıtlar üretti.
Ailesi ve yayıncısı, Munro’nun Pazartesi gecesi Ontario, Port Hope‘daki evinde öldüğünü doğruladı.
Penguin Random House Kanada CEO’su Kristin Cochrane yaptığı açıklamada, “Alice Munro ulusal bir hazinedir, eserleri Kanada ve dünyanın dört bir yanındaki okuyucular tarafından okunan, hayranlık duyulan ve el üstünde tutulan muazzam derinlik, empati ve insanlığa sahiptir” dedi.
Munro, ilk büyük çıkışını 1968 yılında, Batı Ontario’nun banliyölerindeki yaşamı konu alan Dance of The Happy Shades adlı kısa öykü derlemesi ile yaptı ve Kanada’nın en yüksek edebiyat ödülü olan Genel Vali Ödülü‘nü kazandı. Bu, Munro’nun yaşamı boyunca kazanacağı üç Genel Vali Ödülü’nden ilkiydi.
The New Yorker dergisi 1977’de Munro’nun küçükken babasından aldığı cezaları konu alan Royal Beatings adlı öyküsünü yayımladı. Munro’nun dergi ile uzun bir ilişkisi oldu.
Bir çiftçi ve öğretmenin kızı olan Munro, 1931 yılında Wingham, Ontario‘da doğdu. Öykülerinin çoğu bölgede geçmekte ve bölgenin insanlarını, kültürünü ve yaşam biçimini anlatmaktadır.
NOBEL SERÜVENİ
Munro, 2009 yılında Man Booker Prize Uluslararası Yaşam Boyu Başarı Ödülü‘nü kazandı.
Jüri o zaman yaptığı açıklamada şöyle demişti: “Alice Munro okumak, her seferinde daha önce hiç düşünmediğiniz bir şey öğrenmektir.”
Munro daha sonra 2013 yılında Nobel Ödülü’nü kazandı. Ödülü daha önce kazananlar arasında Rudyard Kipling, Toni Morrison ve Ernest Hemingway gibi edebiyat devleri bulunuyor.
Nobel komitesi Munro’yu “çağdaş kısa öykünün ustası” olarak nitelendirdi.
Son öykü koleksiyonu Sevgili Hayat 2012 yılında yayımlandı. Kısmen otobiyografik öykülerden oluşan bir koleksiyon içeriyordu.
